Saint-Ambroix - Brissac (84km)

Voordat we onze stalen ros weer bestegen nog even gesproken met een mede fietser uit Antwerpen die zijn kamp achter ons had op geslagen. Hij was bepakt en bezakt onderweg op een gelijke fiets als ons onderweg terwijl zijn vrouw hem op de racefiets vergezelde. We vroegen of hij geen last had van lekke banden. “Ik heb er al veel gestoken” zei hij, nu blijkt dat in het Vlaams te betekenen dat hij er al veel gehad heeft. Zo begon het leer momentje van de dag al vroeg, de Belg had er trouwens geen enkel probleem mee dat de racefiets hem vele problemen bezorgde want hij was al blij dat zijn vrouw hem bij stond op deze tocht. Met alle respect natuurlijk, maar Bram en ik denken er wat dat betreft anders over; wij zijn het er beide over eens dat wie zijn vrouw lief heeft, haar thuis laat op zo’n lange en zware fietstocht. Dit neemt niet weg dat we al diverse vrouwen tegen zijn gekomen die hun mannetje stonden op de fiets.

In onze tocht door Frankrijk begint ons op te vallen dat er in de vele dorpjes die wij passeren niet veel meer is dan een bakker. De kleine zaakjes die ooit het hart vormde van een dorp zijn, tot onzer verdriet,vervangen door grote supermarkt ketens. Als gevolg daarvan hebben wij onze gedroogde pruimen van vandaag moeten kopen in de grote supermarkt van Saint-Hippolyte-du-fort. Niet dat we pruimen kochten omdat we zelf van die oude zuurpruimen zijn maar het is goed voor de stoelgang en dat stokbrood beginnen we nu ook langzamerhand een beetje zat te worden. Verandering van spijs doet eten, of in ons geval, fietsen.De weg van vandaag bracht ons enkele kilometers later langs Saint-Bauzile-du-Putois, waar één van de mooiste grotten van Frankrijk zijn. De stalactieten en stalagmieten hebben wij links laten liggen.. (of rechts.. afhankelijk van welke kant wij er voorbij fietsten) er was namelijk iets wat een grotere aantrekkingskracht tot ons had en dat was het water van de rivier de Herault.

Het was dan ook niet toevallig dat wij een mooie camping vonden, gelegen aan deze rivier, die ons onderkomen voor vannacht zal zijn. We kregen plaats nummer 38 aangewezen waar een gezin uit Groot-Brittannië nog aan het inpakken was. Normaal gezien juich ik voor het thuis team maar als fietser valt mij op wat een troep die kampeerders toch mee sleuren. Wel hadden ze twee mooie racefietsen bij zich voor hun jongens en dat is alles behalve troep, meer een essentieel iets. Ik maakte gelijk vrienden door te zeggen dat de nieuwe Wiggins (winnaar Tour de France & Olympische tijdrit) er vast en zeker tussen moest zitten. Dit leverde ons 2 flessen bier op van 25 graden, maar het ging om het gebaar. Toen de Britten vertrokken waren konden wij ons kamp opslaan, de camping is stoffig en rommelig maar omdat we hier maar één nachtje blijven is het ons om het even..

Morgen gaan we gewoon weer verder, verder in zuidwestelijke richting.

Au Demain.