Samos - Arzua (92km)
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Jan
21 Juli 2013 | Spanje, Arzúa
Er is altijd een baas boven baas, Ton en Dien stonden vanochtend al klaar om te fietsen toen Bram en ik net het slaap uit onze ogen hadden gewreven en op weg waren naar het ontbijt. Gisteren liet Ton mij nog even zien dat hij in 2003 sneller dan Wout Poels had gefietst in een tijdrit. De Wout Poels die dit jaar 28ste is geëindigd in de Tour de France. Ton is een leeftijdsgenoot van mij en ook al was Woutje toen pas 16, het laat wel zien wat een taaie rakker Ton is en hoe taai wij (ietwat) oudere rakkers kunnen zijn. Dit alles gezegd hebbende mogen we Dien ook niet vergeten want ook zij kan geweldig fietsen.
Met Ton en Dien al ver, ver voor ons stapten wij weer op de fiets voor een zware dag met veel klimmetjes. Bij Paradela werden wij ingehaald door oude bekenden van ons, de fietsers uit Baarn. Na de top kwam zo’n mooie lange afdaling dat ik de achtervolging heb ingezet op de familie. Het eindresultaat gaf genoeg voldoening, dankzij een mooie aerodynamische houding en een mannelijke ego wist ik er nog twee van de vijf in te halen. Dit moest ik toch even laten bezinken en onder aan de afdaling in Portomarin hebben we onze proviand weer bijgevuld (had ik misschien voor de afdaling moeten doen) en genoten van een kopje koffie.
Bij de afslag naar Ventas stond een mooi gelegen bankje waar wij ons lunch wilden nuttigen. Hierop zat al een Aziatisch uitziende Amerikaanse vrouw maar plek genoeg voor drie dus namen wij plaats. Of het nou komt door 3 weken fietsen, of dat ze zelfs wat is bang aangelegd maar ze zat ons nogal angstig aan te kijken. Gelukkig zorgend onze charmes er voor dat ze zich al snel wat gemakkelijker voelde wat nog een aardig gesprek op leverde. Volgens haar blijft ze altijd 65 en was het bij haar al bekend dat wij in Nederland veel fietsen. Ze drukte ons op het hart dat fietsen in Californie ook prachtig is en dat wij dat ook eens zouden moeten doen. Nu is Spanje al ver genoeg dus het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat dit ooit gaat gebeuren.
Nu heb ik al bij Altior geleerd dat voetbal oorlog kan zijn maar ook kan verbroederen, en dat bleek wel toen wij enkele Duitsers voorbij reden die ooit vanuit Pamplona gestart zijn.. Moeder fietste rond in een shirt van Eintracht Frankfurt, de ander in een Schalke 04 shirt en als laatste hadden we nog een Bayern München fan. Die laatste kreeg een lelijke blik van Moeders want ja…. Je bent of voor, of tegen Bayern en moeder was duidelijk tegen alles wat Bayern is, wil zijn en ooit zal zijn. Het 9-jarige lid van het gezelschap had geen voetbalshirt en ook een wielershirt zal ze niet snel dragen want ze zwalkte van de linker naar de rechterkant op de weg. Hoe die het ooit gehaald heeft zal mij, net als het der, die, dem, das verhaal, een raadsel blijven.
Onder het genot van een glaasje cola hebben we, richting het einde van de dag, besloten om nog 17 kilometer door te fietsen richting Arzua zodat er morgen nog maar 50 kilometer over blijven richting Santiago de Compostela. Onze tank was nog niet leeg en door de suikers van de cola waren we al snel in Arzua waar we bij het eerste de beste hotel zijn gestopt. Een keuze die wij hebben gemaakt doordat het momenteel erg druk is geworden op de camino. Het is zo af en toe net de Keukenhof want busladingen met lopers worden dagelijks afgeleverd en vertroeteld als een stel knuffelberen. Hun bagage wordt voor ze mee genomen en de zekerheid van een onderkomen is altijd aanwezig, het tegenovergestelde dus wat wij fietsende pelgrims uit Nederland mee maken.
Net nog even zitten kletsen met drie Nederlandse fietsers die al sinds juni onderweg zijn. Straks zullen wij ons bedje weer op zoeken voor onze eerste bezoek aan Santiago de Compostela. Het zal maar een doorreis zijn, maar Santiago als eindbestemming zal niet veel langer duren.
Lekkere rakkertjes van me, morgen weer een dag! Tot morgen.
Met Ton en Dien al ver, ver voor ons stapten wij weer op de fiets voor een zware dag met veel klimmetjes. Bij Paradela werden wij ingehaald door oude bekenden van ons, de fietsers uit Baarn. Na de top kwam zo’n mooie lange afdaling dat ik de achtervolging heb ingezet op de familie. Het eindresultaat gaf genoeg voldoening, dankzij een mooie aerodynamische houding en een mannelijke ego wist ik er nog twee van de vijf in te halen. Dit moest ik toch even laten bezinken en onder aan de afdaling in Portomarin hebben we onze proviand weer bijgevuld (had ik misschien voor de afdaling moeten doen) en genoten van een kopje koffie.
Bij de afslag naar Ventas stond een mooi gelegen bankje waar wij ons lunch wilden nuttigen. Hierop zat al een Aziatisch uitziende Amerikaanse vrouw maar plek genoeg voor drie dus namen wij plaats. Of het nou komt door 3 weken fietsen, of dat ze zelfs wat is bang aangelegd maar ze zat ons nogal angstig aan te kijken. Gelukkig zorgend onze charmes er voor dat ze zich al snel wat gemakkelijker voelde wat nog een aardig gesprek op leverde. Volgens haar blijft ze altijd 65 en was het bij haar al bekend dat wij in Nederland veel fietsen. Ze drukte ons op het hart dat fietsen in Californie ook prachtig is en dat wij dat ook eens zouden moeten doen. Nu is Spanje al ver genoeg dus het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat dit ooit gaat gebeuren.
Nu heb ik al bij Altior geleerd dat voetbal oorlog kan zijn maar ook kan verbroederen, en dat bleek wel toen wij enkele Duitsers voorbij reden die ooit vanuit Pamplona gestart zijn.. Moeder fietste rond in een shirt van Eintracht Frankfurt, de ander in een Schalke 04 shirt en als laatste hadden we nog een Bayern München fan. Die laatste kreeg een lelijke blik van Moeders want ja…. Je bent of voor, of tegen Bayern en moeder was duidelijk tegen alles wat Bayern is, wil zijn en ooit zal zijn. Het 9-jarige lid van het gezelschap had geen voetbalshirt en ook een wielershirt zal ze niet snel dragen want ze zwalkte van de linker naar de rechterkant op de weg. Hoe die het ooit gehaald heeft zal mij, net als het der, die, dem, das verhaal, een raadsel blijven.
Onder het genot van een glaasje cola hebben we, richting het einde van de dag, besloten om nog 17 kilometer door te fietsen richting Arzua zodat er morgen nog maar 50 kilometer over blijven richting Santiago de Compostela. Onze tank was nog niet leeg en door de suikers van de cola waren we al snel in Arzua waar we bij het eerste de beste hotel zijn gestopt. Een keuze die wij hebben gemaakt doordat het momenteel erg druk is geworden op de camino. Het is zo af en toe net de Keukenhof want busladingen met lopers worden dagelijks afgeleverd en vertroeteld als een stel knuffelberen. Hun bagage wordt voor ze mee genomen en de zekerheid van een onderkomen is altijd aanwezig, het tegenovergestelde dus wat wij fietsende pelgrims uit Nederland mee maken.
Net nog even zitten kletsen met drie Nederlandse fietsers die al sinds juni onderweg zijn. Straks zullen wij ons bedje weer op zoeken voor onze eerste bezoek aan Santiago de Compostela. Het zal maar een doorreis zijn, maar Santiago als eindbestemming zal niet veel langer duren.
Lekkere rakkertjes van me, morgen weer een dag! Tot morgen.
-
21 Juli 2013 - 23:06
Trudy Van Kessel:
Hoi J en B,
Jan jij blaakt nog steeds van zelfvertrouwen als ik dit verhaal weer lees.
Je "mannelijke" houding en met je.....andere kwaliteiten moet het toch een genot zijn om met jou mee te mogen rijden, of wel ingehaald te worden!
Enne het eindpunt komt in zicht.
Hoewel : zou je er niet eens over nagaan denken om te gaan lopen?? Als je volgens de schrijver van dit verhaal zo geknuffeld wordt dan missen jullie fietsers toch wel heel wat.
Kunnen Agatha en Nel dit allemaal goed maken als jullie weer thuis zijn???
Maar ik hoop dat Agatha alle dingen al heeft gedaan die ze wilde doen zonder jou in de buurt.
In Langeraar gebeuren er niet echt veel spannende dingen waarvan ik zeg: Nou Jan die moet je weten.
Dus wens ik jullie voor morgen weer heel veel succes en laat ze maar weer draaien!!
Maar als laatste wat ik wel mis een verslag van Bram!!! Maar dat komt misschien nog????
En tot slot: "de laatste loodjes" zullen nooit de eerste worden.
Parijs is gehaald en Compastella ligt om de hoek!!
Adios senorita Trudy -
21 Juli 2013 - 23:30
Nic.:
Mijn Route-66 avontuur zit er op, Jan. Dat was 4224 km, maar dan op de motor. Dus heb ik veel bewondering voor iemand die 2600 km. op eigen kracht aflegt! De laatste loodjes.............. -
22 Juli 2013 - 09:43
Jeannet:
Als ik het allemaal zo lees lijkt het wel een schoolreisje.
Kunnen jullie vandaag allemaal zingen " We zijn er bijna, we zijn er bijna....."
Goeie aankomst, Jeannet. -
22 Juli 2013 - 13:15
Agatha:
Gefeliciteerd, aangekomen in Santiago de C, geweldige prestatie; nu het laatste stukje nog en geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
