Santiago de Compostela (0km)

Het eindigen van de pelgrimstocht is voor vele pelgrims een blijde gebeurtenis dus logischerwijs ook voor ons. Het was dan ook voor ons een mooie bonus dat wij ten tijden van de dag van Sint Jakobus Santiago de Compostela zouden bereiken. Sterker nog, dankzij deze feestdag hebben wij regelmatig enkele trapjes meer gedaan per dag zodat ons schema niet in de war zou komen.

Helaas is, door het dramatische treinongeval, van festiviteiten geen sprake meer maar daar was bij ons gisterenavond nog niets bekend. Wij zaten gezellig van een wijntje te genieten voor de camion van Paul, Fride en Sara toen plotseling een Nederlandse vrouw de camping op kwam en sprak van een aanslag. Wij hadden haar de avond daarvoor nog gesproken op het campingterras en gisterenavond zat ze in de stad te eten toen ze hoorde dat er ‘wat’ gebeurt was. Ze hebben gelijk een taxi gepakt en zijn richting de camping gegaan want, zoals zij zei: “Daar ben ik veilig”. Het bleef voor ons nog een ‘ver van ons bed’ show totdat we op de TV zagen wat er aan de hand was. Het treinongeluk is 5 kilometer van de camping gebeurt waardoor het wel dichtbij kwam, maar het kwam niet duidelijk op onze radar te staan.

Vanochtend werd ik al vroeg gebeld door Frank dat ze van 1vandaag hadden gebeld met de vraag of ik wat van het hele verhaal heb mee gekregen. Even later kreeg ik de desbetreffende persoon van 1vandaag zelf aan de telefoon maar veel informatie kon ik niet met hun delen. Ik ben dan ook totaal niet van mijn fiets gevallen dat ik de uitzending niet gehaald heb. Ik heb ze nog wel het nummer gegeven van Anton, de Belgische ligfietser die al voor de 5x in Santiago is, want hij was ten tijde van het ongeluk in de stad. Volgens hem verliep alles zeer rustig, geen paniek en iedereen ging op zijn gemak weg.

Gisterenavond waren er een processie, een mis en een grote vuurwerkshow gepland maar deze werden afgelast maar de impact van het ongeluk drong nog niet helemaal tot ons door omdat er tot 02:00 hele harde muziek te horen was. Iets wat, naar vandaag bleek, gewoon uit de buurt kwam en niets met de festiviteiten te maken had. Ondanks alles toch een goede nachtrust gehad al is dat voor een groot deel te danken aan de wijn. Vanochtend besloten we toch naar de stad te gaan maar eerst kwamen we Ton en Dien nog tegen. Ze waren toch benieuwd hoe de camping eruit ziet en wilden dat voor hun vertrek op zaterdag nog even bekijken. En wij waren oh oh wat een verrassing, niet te beroerd voor een praatje dus ietsje later dan gepland zijn we naar de stad gelopen.

Eenmaal in de stad was er zeker te merken dat de sfeer heel bedruk was, er was nog steeds een mensenmassa op de been/fiets maar de stemming was anders. Normaal gezien is het op het plein voor de kathedraal een gezellige boel waar mensen elkaar om de hals vliegen of het op het zingen zetten maar vandaag was daar niets van te merken. Het laat wel zien dat de mensen onder de indruk waren en de normale, bekende vrolijkheid is omgeslagen in een grafstemming. Omdat het vandaag een nationale feestdag is (/zou zijn) waren alle winkels gesloten maar de cafeetjes waren nog open dus na een kopje koffie besloten we om alweer terug te gaan richting de camping. De terugweg ging via de steegjes en het grote plein en in één van de steegjes kwamen we de vrouw uit California weer eens tegen tegen, zoals het bij meer mensen begon ze weer helemaal te stralen toen ze ons zag, een andere reactie dan toen wij haar voor de eerste keer zagen en zo ons wat angstig aan keek. Dan moeten wij toch wel een indruk bij haar gemaakt hebben.

Het was vandaag een dag waarin we vele bekenden tegen kwamen, één van die bekenden waren Henk en Annemarije die onze buren waren op de camping in Logrono. Ze waren net aangekomen en Annemarije stond hardop te denken of het voor de komende nachten een hotel of een camping moest worden. De hotels bleken stuk voor stuk vol te zitten waardoor ze nu alweer naast ons staan op de camping. Om dit te vieren zijn we gezellig wezen eten en zitten we nu al de hele avond gezellig te kletsen en te babbelen.

Toch komen er zo af en toe verhalen nog naar boven van andere pelgrims die betrekking hebben tot het treinongeluk. Zo hoorden we van meerdere mensen dat ze gebeld waren door TV Programma’s en onze Belgische buurman Anton besloot om even naar het plek van het ongeval te gaan. Behalve de chaos viel hem ook op dat alles zo makkelijk te volgen was voor de nieuwsgierige medemens. Echter, het normale leven gaat al snel door en er wordt nog steeds gelachen, sterker verhalen gedeeld en ervaringen uitgedeeld.

Wat de dag voor morgen in planning heeft is nog niet bekend, maar wat er sowieso gaat gebeuren is het inleveren van de fietsen. Die gaan per vrachtwagen terug naar Nederland en wij zullen zaterdagochtendvroeg de wolken op gaan zoeken.

Morgen nog één verhaaltje, het verhaal vanuit een ander oogpunt, die van Bram. Daarom:

Tot morgen, hasta Luego.