Castets - Saint-Palais (95 km)

Vanaf de camping ging het eerst richting Taller om weer terug op de route te komen, net geen 6 kilometer dat lichtjes omhoog gaat. Na een scherpe bocht naar rechts ging het zuidwaarts naar Dax waar we afgesproken hadden voor de koffie.

Hadden inderdaad want dat liep namelijk niet helemaal goed, de dames werden een beetje zenuwachtig van al dat eenrichtingsverkeer en hun stopplaats lag niet op onze route. Nu zijn Frans en ik de beroerdste niet en spraken wij daarom telefonisch af dat we door zouden fietsen naar het volgende dorpje St. Pandelon. Wij kozen voor een strategisch punt waar het absoluut niet mis kon gaan en zo hadden wij al vroeg op de dag onze goede daad al verricht want na een kopje koffie waren de dames weer gekalmeerd en waren de spreekwoordelijke wolken opgeklaard.

Zoals vaker waren de dorpjes waar wij doorheen reden verlaten en ook mede fietsnomaden of lopers komen wij daarom amper tegen. Het enige waar onze mond wel van open viel was het klimmetje van 2,5 kilometer met stijgingspercentages van 7 procent maar dat komt meer omdat die klim ietsje langer en steiler is dan de Grote brug van Langeraar (al zal dat natuurlijk weinig schelen). Gelukkig komt er dan ook een afdaling en zo vlogen wij zowat Peyrehorade binnen waar we afgesproken hadden bij de kerk voor onze lunchpauze. Een heel strategische keuze natuurlijk zodat het niet mis kon gaan en dat ging natuurlijk ook niet mis. 2 stokbroden verder ging het weer op de fiets en in de auto om naar ons eindpunt van vandaag te gaan.

Het eerste plaatsje was Sorde-L’Abbaye waar je in vroegere tijden moest overvaren. Omdat toendertijd niet iedereen kon zwemmen lieten de veerlui soms het bootje omslaan zodat de pelgrims verdronken, stroomafwaarts werden de bezittingen door ‘vriendjes’ weer opgevist en werd een extra zakcentje verdiend. Die tijden zijn voorbij en wij konden bruggetje over en met al onze bezittingen nog op zak de eerste contouren van de Pyreneeën snel herkennen. Al merkten wij dat ook al aan het parcours dat steeds heuvelachtiger aan het worden is. In Carrese komen wij dan voor de keuze welk traject je gaat volgen via Oloron of Roncesvalles, wij gaan voor Roncevalles omdat deze iets minder zwaar is.

In Saint-Palais wilden wij met onze tentjes al koninklijk op de camping gaan staan maar volgens de VVV is de camping 4 jaar geleden al opgedoekt. Dus kregen Jeannet en Agatha het advies om iets meer op stand te gaan leven en het in de plaatselijke Refuge te proberen. Gevolg; voor 28 euro per stel hebben wij per stel een eigen kamer met een bed (!) en het is inclusief ontbijt (!). Sjiek de friemel dus omdat we nu voor een nachtje niet naar onze slaapplaats moeten kruipen.

Deze Refuge wordt beheerd door een groep ontzettend aardige Belgische vrijwilligers die andere pelgrimmers en ook ons hebben uitgenodigd voor een hapje en een drankje ter ere van de Belgische feestdag. Best netjes van hun omdat ze eigenlijk vieren dat ze in 1830 onafhankelijk werden van onze voorvaderen om hun ‘den Hollanders’ niet zo aardig vonden. Niet dat ons dat wat uit maakt, want tijden zijn veranderd en voor wat gezelligheid (en een gratis hapje en drankje) zijn wij wel te porren. Zo zijn we sowieso met onze neus in de boter gevallen omdat hier de feestweek is begonnen met een potje Balle Pelote, een balspel dat wat weg heeft van kaatsen en ook is er een dansfestijn. Kortom wie weet wat de avond nog gaat brengen.

Morgen volgt een kort stukje naar Saint Jean Pied de Port waarna de Pyreneeën echt opdoemen en de Alto Ibaneta klim al op ons ligt te wachten. Maar eerst de Belgische onafhankelijkheid vieren.

Ooievaar - A demain!

ps. De 95 kilometers en 700 hoogtemeters op Strava: https://www.strava.com/activities/1094357731/overview