Onesse-et-Lahaire - Sorde-l'Abbaye (75km)

Dankzij het buitje van gisterenavond was het vanochtend, mede door de laaghangende bewolking, goed fris. Of dat de reden was, of de heren hadden gewoon trek in koffie is mij niet bekend maar na 11 kilometer stonden Bram en Huub erop dat we het plaatselijke cafeetje eens van binnen gingen bezichtigen. Ook al was het mij nog iets te vroeg voor een pauze, voor mij zat er niets anders op dan hun ook te vergezellen. Zodra de eigenaar erachter kwam dat we Nederlanders waren wou hij ons even laten weten dat hij een lange lijst met Nederlandse voetballers kon opsommen. Helaas had hij nog niet gehoord van Altior en mijn bijbehorende sponsortocht of van mijn prestaties in het eerste maar goed, we kunnen niet alles hebben.

Na de lange lijst van Nederlandse voetballers aangehoord te hebben ging het richting Gourbera. Op 6 kilometer van Gourbera kwamen we een Nederlandse echtpaar tegen die ons erop wezen dat er een route barre aan kwam en we er echt niet door konden. De exacte woorden van moeders de vrouw waren: “Pa is wezen kijken en het ken echt niet”. Volgens het boekje betekende dit een omweg van 15 kilometer en dit plus onze eigen eigenwijze houding (Versluisen eigenwijs? Nee joh!) deed ons besluiten om het zelf maar eens te gaan onderzoeken. De Vlaamse moeder en dochter van gisteren (Fride & Sara) kwamen er ook aan en besloten het er ook op te wagen. Het echtpaar had wel gelijk, maar speciaal voor de pelgrims hadden ze een fietspad met schelpjes aangelegd waardoor er, op een kleine omgeweg na, niets aan de hand was.

Net voor Dax moesten we ongeveer 600 meter door het gras ploegen om alweer wegwerkzaamheden te omzeilen. Het bleek de een-na-laatste van de dag te zijn want even later blokkeerde een hek onze doorgang. Lieve kindertjes, doe dit niet thuis na.. maar wij hebben het hek weg gehaald en na enkele seconden ploeteren door los grind stonden we weer op het zo gewaardeerde asfalt. Doordat Dax al sinds de Romeinse tijd op de landkaart staat is het een leuk stadje om wat te drinken, wie weet of Obelix hier nog wat heeft achter gelaten. Samen met Fride en Sara namen wij wat extra vocht tot ons en hun begeleidend koppel kwam ons ook vergezellen. Manlief en de andere dochter reizen hun met de ‘camion’ achterna, een vrachtwagen die omgebouwd in tot camper. Het idee is al geopperd om onze bagage af te geven wanneer we de Pyreneeën cols moeten beklimmen, maar het thuisfront heeft daar hun afkeer daarvan al duidelijk gemaakt… Ik laat ze nog maar even in spanning, geeft ons ook nog even de tijd om erover te denken en onze Vlaamse vrienden alvast een beetje te paaien voor als de dag daar is.

Nu staan we op een camping in Sorde L’Abbaye, een kleinere camping met goed sanitair maar wel erg weinig mensen. Deze camping zal het ook niet lang vol houden als het zo rustig blijft.

Morgen in Saint-Pied-de-Port gaan we eindelijk onze stempelkaart op halen, benieuwd of we net als vroeger zo braaf zijn geweest dat we het kaartje vol krijgen. Het laat in ieder geval blijken dat Santiago de Compostel weer een stukje dichterbij is gekomen.

A Demain!