Saint-Jean-Pied-de-Port - Puenta la Reina (102km)

De stilte voor de storm was gisteren ver te zoeken, we kregen gisterennacht een flinke onweersbui over ons heen maar vanochtend was het bewolkt maar droog, een perfecte dag om te klimmen. De Ibaneta pass (Roncevaux in het Frans) was in 778 en 1813 het decor van stevige gevechten tussen mensen die elkaar, om het netjes te houden, niet zo lief vonden. Vandaag stonden wij aan het front om ons eigen gevecht te houden, 25 kilometer klimwerk met uitschieters tot 7% en een top die op 1057 meter hoog ligt. Kijken of wij Frankrijk kunnen verslaan en Spanje heelhuids kunnen bereiken.

Vanochtend hadden wij eerst met Paul en zijn camion afgesproken om onze bagage af te leveren. Men mag ons dan wel mietjes vinden maar klimmen zonder bagage zal zeker een uur sneller gaan. Mijn 18 kilo aan bagage + de extra kilo’s van een natte tent lagen lekker bij Paul in de bus terwijl wij de eerste meters bergop hadden ingezet. Onderweg kwamen wij hetzelfde echtpaar tegen die we gisteren op de camping tegen waren gekomen. Ze zijn afkomstig uit Meijl (Noord-Limburg) en hebben een mooie fietsgeschiedenis, lang lang geleden is hij zelfs oud Limburgs kampioen (+-1960) geweest en fiets zelfs nu nog stevig door. Logisch dat hij nog zo kan fietsen want ook mijn voetbal kwaliteiten die vroeger zichtbaar waren in Altior 1 zijn ook nog steeds zichtbaar als men er om vraagt.. echt talent vergaat dus nooit. Ook de meisjes van Paul, zoals hij ze noemt, reden met ons op wat ervoor zorgde dat niet alleen ons zweet door bleef kletsen.

Huub pakte vandaag de punten voor de bolletjestrui en was als eerste boven, dat is ook niet zo gek want van Marleen moest hij elke dag naar de sportschool. Dit heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen en een zichtbaar blije Huub kon Bram en mij daarna boven op de top verwelkomen.
Ook Paul was ondertussen al op de top gekomen waardoor wij onze spullen ook weer op onze fietsen konden plaatsen. Het voelde al snel weer vertrouwd en om dat oude vertrouwde gevoel van gisteren weer terug te krijgen stopten we in Roncevalles voor een bakje koffie en een gebakje. Hier raakten we aan de praat met Nederlandse vrijwilligsters die een refugio runnen waar dagelijks meer als 200 wandelaars overnachten. Ze hadden gisteren een korte nacht want een groep Amerikanen die de Camino ging lopen was op hun eerste dag verdwaald geraakt. In het donker moest de brandweer naar ze op zoek en ze ook nog afleveren in de refugio die de dames beheren. Rare jongens die Amerikanen, en oh oh oh wat zijn wij toch blij met onze GPS-jes.

Na bij de abdij in Roncevalles nog een stempel gehaald te hebben op onze credential ging het via mooie maar erg rustige wegen weer verder. Sterker nog, na 36 kilometer kwamen we eindelijk weer een teken van leven tegen en dat was maar goed ook want alles wat vloeibaar was, was al uit onze bidons verdwenen. Pamplona hebben we vandaag niet links maar rechts laten liggen want volgens ons boekje kan een bezoekje door Pamplona je geluk alleen maar verstieren. Na ongeveer 100 kilometer kwamen we aan in Peunta la Reina waar Paul weer vriendelijk naar ons zat te zwaaien. Deze keer lieten mijn ogen mij niet in de steek dus even later zaten we met zijn vieren te genieten van een verfrissend drankje. Even later kwamen zijn meisjes (Fride en Sara) er ook nog bij dus werd het een gezellige bedoening.

Voor de overnachting van vandaag kozen we voor een refugio, maar zoals al vaker gebeurt kom je er niet zo maar. Zeker met 2 biertjes op wordt zo’n steile beklimming naar de ingang geen pretje maar we hebben vandaag zeker waar voor ons geld. Voor 20 euro hebben we een echt bed, een zwembad en een heerlijk 3 gangen menu. Door de drukte van wasjes draaien en tentjes drogen nog niet van het zwembad kunnen genieten maar het eten was om van te genieten. Samen met Fride en Paul (+dochters) hebben we met zijn zevenen gezellig zitten eten en het over de dag van vandaag gehad en de dagen die komen gaan.

Het gaat zo voorspoedig dat we er morgen een halve rustdag van gaan maken, zelfs dan moeten we nog genoeg tijd over hebben om van Santiago de Compostela en omgeving te genieten.

Geen A demain, maar Hasta Luego deze keer..
Tot morgen!