Hospital de Orbigo - Cacabelos (92km)

Vanochtend om 8 uur de camping verlaten waar de caravans zo hutje op mutje staan dat een mens er claustrofobisch van kan worden. Het is een voordeel dat als fietsende pelgrim de wijde wereld aan onze voeten ligt en voor wij het wisten zaten wij in Astorga. Alweer een prachtige stad met een dito kathedraal met daarnaast een Romeinse poort waarin, in het Latijn, de filosofische tekst staat: ‘Gedenk mijn toestand gisteren ik morgen gij’. Een redelijk zware tekst zo op de vrijdagochtend maar het heeft wel zo’n indruk gemaakt dat het in mijn verslag verschijnt.

Zodra men Astorga verlaat begint langzaam aan de klim naar Cruz de Ferro, een klim die op zich mee valt maar net op het moment dat je denkt dat je er bent is er nog een laatste kilometer van 10% waardoor hij best wel lastig is. Vlak voor de top werd ik aangemoedigd door een jonge trompetter die speciaal voor mij stond te trompetteren. Tenminste, ik denk dat hij dat speciaal voor mij deed, of dat echt het geval was….. Hij kwam wel over op mij alsof hij mij al jaren kent want toen ik hem in een volgende dorpje weer tegen kwam zwaaide hij beleefd naar mij. Hoe dan ook, het gaf mij een extra motivatie tijdens het lastigste stuk van de beklimming.
Op de top staat een simpel ijzeren kruis die op een boomstam staat gemonteerd, traditiegetrouw is daar het moment om, met een symbolische steen, je last van je af te werpen. Bram en ik hebben nergens last van maar wij hebben onderweg een steen opgeraapt en deze op de als maar grotere hoop te gegooid.

De last op onze schouders die nu verdwenen moest zijn,was in ieder geval niet het fietsen want al snel draaiden onze wielen weer rond (en rond en rond). Vanaf de top ging het eerst in dalende lijn, gevolgd door een kort pittig klimmetje en daarna een lange, spectaculaire afdaling. Het gaf ons de kans om een goede snelheid te behalen en met mijn top van 63km/u was ik dan ook zeer tevreden. Na nog enkele dorpjes te hebben doorkruist hebben wij in Cacabelos een refugio hebben opgezocht.
Bij aankomst in de refugio kwamen we alweer de familie uit Baarn tegen, Moeder, die met de auto mee rijdt, Vader en hun 3 zoons en (als hun extra bonus) hun ome Ed uit Brugge.

Samen met hun schreven wij ons in voor het avondeten, die deze keer ietsje anders ging dat wij tot nu aan toe gewend zijn. Wij, de Baarntjes, Bram, ik en een Koreaan, werden namelijk opgehaald door een busje en naar een restaurant in het dorp gebracht. We hebben nog nagevraagd of onze Koreaanse vriend wist wie Guus Hiddink is, en tot onze vreugde wist hij dat. Het was alweer een lekkere maaltijd met misschien iets teveel wijn dan goed voor ons is. Als toegift kregen wij nog een shotglaasje met een onbekende alcoholische drank die wij in één keer naar binnen moesten werken. Kortom, met een goed gevulde maag en een paar zwevende beentjes ging het terug naar de refugio waar ons nog een verrassing stond te wachten.

De refugio bestaat uit meerdere blokhutjes met daarin twee enkelbedden en bij terugkomst lag er in het midden nog een extra matras en een Koreaanse pelgrim. Dat was nog eens een binnenkomer en het duurde ook wel eventjes voordat wij alle drie van de schrik bekomen waren. Ik ben voornamelijk bang voor wat er vannacht kan gebeuren als ik naar de WC moet, en bang dat het gesnurk van Bram hem wakker zal houden. Maar, eerlijk is eerlijk, we betalen 5 euro per nacht voor een goed bed dus wij zullen niet zeuren, onze oogjes toedoen en richting droomland vertrekken.

Morgen weer een dag, ik laat het dan ook wel weten hoe de nacht is verlopen en hoe onze Koreaanse slaapgenoot de nacht beleefd heeft.

Hasta Luego!