Cacabelos - Samos (74km)
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Jan
20 Juli 2013 | Spanje, Samos
Om 7 uur werden we wakker gemaakt door het prachtige lied Halleluja. Ook al was het niet de versie van Leonard Cohen en zong een vrouw de wonderschone tekst het blijft een mooie manier om wakker gemaakt te worden. Onze hutgenoot, de Koreaan Kim (Hoe kon het ook anders) hebben we niet gehoord vannacht, ik ben ook niet over hem gestruikeld en hij had vanochtend ook niets te klagen over ons. Kortom, we hebben dus alle drie een goede nachtrust gehad. Kim pakte al zijn spullen weer in, wenste ons een ‘bon camino’ en hij zette het toen weer op het lopen.
Wij dedenhet ietsje rustiger aan maar al snel zaten wij weer op onze vertrouwde tweewieler. Het ging richting Villafranca del Bierzo, een stukje van 8 kilometer en het punt waar ons laatste traject van zo’n 208 kilometer tot de finish zal beginnen. Daar het nog iets te vroeg was om de ober te vertellen dat ik mijn bier zo wil kozen Bram en ik voor een kopje koffie en 2 boccadillos (broodjes). Op het terras leek het wel een Nederlandse invasie want met ons zaten zeker zo’n 8 Nederlandse lopers van hun rust te genieten. Wij kwamen nog in gesprek met 2 lopers die al sinds april met zijn tweeën onderweg zijn, daarbij vergeleken is een maandje fietsen toch wel iets anders.
Vanaf Villafranca begint een 30 kilometer lange klim over een oude weg waar zelfs Karel de Grote nog geweest schijnt te zijn. Ik heb een flauw vermoeden dat Karel deze weg niet meer terug zal herkennen want je fietst tegenwoordig langs de nieuwe snelweg A6 die gekenmerkt wordt door zijn vele overspanningen. Na verschillende keren onder de A6 door te zijn gereden reden wij uiteindelijk weg van de snelweg richting Pedravita. Een klein schattig dorpje waarbij je vlak voor binnenkomst nog even een steil stuk van 9% mag overwinnen. Na een kleine pauze gingen wij weer op pad om de laatste 13 klimkilometers te overwinnen waarin met enige regelmaat weer stukken van + 9% in voorkwamen. Gelukkig maakten de schitterende vergezichten een hoop goed, maar het bleef afzien.
Boven op de top van de Alto de San Roque staat een pelgrimsbeeld waar wij even zijn gestopt. Samen met ons stopte een Italiaans stel die ons vroegen waar wij gestart waren, uit hun vraagstelling rees het vermoeden dat het Saint-Jean-Pied-de-Port zou zijn. Om het even duidelijk te maken liet ik onze kilometerstand zien wat een verbaasde reactie veroorzaakte en welgemeende Italiaanse felicitaties opleverde. Die kunnen wij dus mooi in ons zak steken! Na de San Roque ging het richting het hoogste punt van vandaag, de 1350m hoge Alto do Poio. Daarna volgde een afdaling van zo’n 12 kilometer, die dankzij de tegenwind niet zo snel ging als gisteren. Aan het gewicht kan het niet liggen want al onze bagage zit er nog aan en omdat wij eten als grote jongens zijn wij nog niet echt afgevallen, tenminste dat denken wij.
Bij aankomst in Samos besloten wij dat het genoeg was voor vandaag en gingen wij op zoek naar een refugio. De refugio voldeed niet echt aan onze standaarden en daarom ging het voor het eerste deze reis richting een hotel. Na een uurtje op bed te hebben gelegen ging het richting het restaurant en wie kwamen we daar tegen? Een oude bekende, Ton uit Limburg. Dienie lag eventjes op bed en nadat Ton haar opgehaald had zijn wij met zijn allen gezellig gaan eten. Ze hadden er een lange dag op zitten met 112 kilometer want hun drang om naar huis te gaan wordt steeds groter. Wij hebben in ieder geval nog even met ze kunnen genieten in Samos en zitten nu even op het terras te genieten van een drankje. Bram is alweer richting zijn bed gegaan om van wat tijd zonder Jan te genieten, dat blijkt een man ook nodig te hebben.
We voelen onze beentjes al wel, en ook morgen staan voor ons de nodige klimmetjes weer op het programma. Parijs mag dan wel niet ver meer zijn, maar in tegenstelling tot de professionals moeten wij nog enkele dagen overbruggen. Maar goed, we genieten nog steeds en we zijn er bijna.
Morgen weer een dag, tot morgen!
ps. Beste Loek, neem van mij aan, als ervaren pensionado, het zwarte gat bestaat niet. Maar pas wel op als je op de Langeraarseweg rijdt want ze schijnen met wegwerkzaamheden bezig te zijn. Geniet ervan.
Wij dedenhet ietsje rustiger aan maar al snel zaten wij weer op onze vertrouwde tweewieler. Het ging richting Villafranca del Bierzo, een stukje van 8 kilometer en het punt waar ons laatste traject van zo’n 208 kilometer tot de finish zal beginnen. Daar het nog iets te vroeg was om de ober te vertellen dat ik mijn bier zo wil kozen Bram en ik voor een kopje koffie en 2 boccadillos (broodjes). Op het terras leek het wel een Nederlandse invasie want met ons zaten zeker zo’n 8 Nederlandse lopers van hun rust te genieten. Wij kwamen nog in gesprek met 2 lopers die al sinds april met zijn tweeën onderweg zijn, daarbij vergeleken is een maandje fietsen toch wel iets anders.
Vanaf Villafranca begint een 30 kilometer lange klim over een oude weg waar zelfs Karel de Grote nog geweest schijnt te zijn. Ik heb een flauw vermoeden dat Karel deze weg niet meer terug zal herkennen want je fietst tegenwoordig langs de nieuwe snelweg A6 die gekenmerkt wordt door zijn vele overspanningen. Na verschillende keren onder de A6 door te zijn gereden reden wij uiteindelijk weg van de snelweg richting Pedravita. Een klein schattig dorpje waarbij je vlak voor binnenkomst nog even een steil stuk van 9% mag overwinnen. Na een kleine pauze gingen wij weer op pad om de laatste 13 klimkilometers te overwinnen waarin met enige regelmaat weer stukken van + 9% in voorkwamen. Gelukkig maakten de schitterende vergezichten een hoop goed, maar het bleef afzien.
Boven op de top van de Alto de San Roque staat een pelgrimsbeeld waar wij even zijn gestopt. Samen met ons stopte een Italiaans stel die ons vroegen waar wij gestart waren, uit hun vraagstelling rees het vermoeden dat het Saint-Jean-Pied-de-Port zou zijn. Om het even duidelijk te maken liet ik onze kilometerstand zien wat een verbaasde reactie veroorzaakte en welgemeende Italiaanse felicitaties opleverde. Die kunnen wij dus mooi in ons zak steken! Na de San Roque ging het richting het hoogste punt van vandaag, de 1350m hoge Alto do Poio. Daarna volgde een afdaling van zo’n 12 kilometer, die dankzij de tegenwind niet zo snel ging als gisteren. Aan het gewicht kan het niet liggen want al onze bagage zit er nog aan en omdat wij eten als grote jongens zijn wij nog niet echt afgevallen, tenminste dat denken wij.
Bij aankomst in Samos besloten wij dat het genoeg was voor vandaag en gingen wij op zoek naar een refugio. De refugio voldeed niet echt aan onze standaarden en daarom ging het voor het eerste deze reis richting een hotel. Na een uurtje op bed te hebben gelegen ging het richting het restaurant en wie kwamen we daar tegen? Een oude bekende, Ton uit Limburg. Dienie lag eventjes op bed en nadat Ton haar opgehaald had zijn wij met zijn allen gezellig gaan eten. Ze hadden er een lange dag op zitten met 112 kilometer want hun drang om naar huis te gaan wordt steeds groter. Wij hebben in ieder geval nog even met ze kunnen genieten in Samos en zitten nu even op het terras te genieten van een drankje. Bram is alweer richting zijn bed gegaan om van wat tijd zonder Jan te genieten, dat blijkt een man ook nodig te hebben.
We voelen onze beentjes al wel, en ook morgen staan voor ons de nodige klimmetjes weer op het programma. Parijs mag dan wel niet ver meer zijn, maar in tegenstelling tot de professionals moeten wij nog enkele dagen overbruggen. Maar goed, we genieten nog steeds en we zijn er bijna.
Morgen weer een dag, tot morgen!
ps. Beste Loek, neem van mij aan, als ervaren pensionado, het zwarte gat bestaat niet. Maar pas wel op als je op de Langeraarseweg rijdt want ze schijnen met wegwerkzaamheden bezig te zijn. Geniet ervan.
-
20 Juli 2013 - 23:09
A3 En Joop:
Jan en Bram
Wat zijn jullie toch al heel ver,
Het schiet al aardig op,
Enwat hebben jullie het gezellig zo onderweg.
We zitten iedere dag de verslagen te volgen
Heel veel s6 voor de laatste 200 km
Joop en A3 -
20 Juli 2013 - 23:18
Trudy Van Kessel:
Hoi je en B,
Parijs komt dichterbij maar ook Compastella ligt om de hoek hoor.
En Jan, dat Bram al eerder naar zijn bed gaat begrijp ik niet want ; wat is er mooier dan tijd doorbrengen met een Versluis??? zou je denken.
Maarre waarschijnlijk zijn wij erg simpel, dat van dat zwarte gat begrijpen we nog wel een beetje maar wat heeft dat te maken met de werkzaamheden op de Langeraarseweg??? En waarvan met Loek dan genieten???? Van het zwarte gat, de Langeraarseweg of als pensionado???
Wel luxe hoor een nachtje in het hotel een diner en ook nog wat oude bekende tegenkomen.
De wereld is maar klein hoor.
Nu voor morgen : laat de pedalen maar weer draaien en bergje op en bergje af.
En voor Agatha: Mevrouw Roberts ligt of zit niet meer in Leytherode maar in Huize Jacobus dus als je op visite wil??
Adios Senorita Trudy -
21 Juli 2013 - 00:41
Kees Van Dam :
Wat is er mooier dan tijd doorbrengen met een Versluis ???
antwoord:
De tijd doorbrengen met TWEE Versluisen (of is het Versluizen....)
Kees (slijmbal) van Dam.
-
21 Juli 2013 - 09:12
Ellis Gubbels:
Hoi!
Via mijn ouders, Ton en Dien Hillen, werd ik getipt voor deze site. Wat ontzettend leuk, dat jullie elkaar tegen zijn gekomen. En ik heb de foto van het refugio gezien....ik snap heel goed dat jullie voor het hotel gekozen hebben, haha!
Wat een reis en wat een belevenissen allemaal. Respect hoor! Geniet nog van de "laatste" kilometers en mochten jullie mijn ouders nog treffen...doe ze dan de groeten!
Vriendelijke groeten,
Ellis Gubbels
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
