Barcianos del Real Camino/Hospital de Orbigo 95km

Gisterenavond luidde de bel om 20:00 voor het avondmaal. Omdat deze albergue een onderdeel is van de kerk wordt hier voor het eten een gebed voorgedragen iets dat mij nog bij stond van mijn reis in 2007. Deze keer was er wel weer een gebed maar het ging ietsjes anders dan wat ik gewend was van vroeger en mijn laatste keer dat ik hier was. Deze albergue gaf een moderne draai aan het geheel en terwijl het gebed werd voorgelezen sloeg iedere tafelgast, in de maat van Queen’s We will rock you, op de tafel. Na deze, toch wel, apart start van het avondmaal ging het 4-gangen menu van sla, spaghetti, linzensoep en meloen als toetje ging er in als zoete koek. En toen men echt dacht dat de voorstelling van vandaag rustig ten einde kwam moest de hoofdact nog beginnen. De pater pakte, á la broer Hans, zijn gitaar erbij en de gehele mix van nationaliteiten (Canadezen, Koreanen en Nederlanders, van alles wat dus) kreeg een briefje met Spaanse tekst in zijn handen en mocht gezellig mee de pater mee zingen.

Het werd gisterenavond een gezellig avond maar vanochtend was het al vroeg op omdat sommige lopers al om 04:00 uur ’s ochtends vertrekken. We draaiden toen nog enkele keer om maar niet veel later zaten wij aan het ontbijt met een loper uit Utrecht. Na de albergue achter ons gelaten te hebben ging het richting Leon waar we eerst de katherdraal hebben bezocht en een glaasje fris tot ons hebben genomen. Waar het daarna is fout gegaan weet ik niet en zullen we waarschijnlijk ook nooit te weten komen maar voor de tweede keer deze reis raakten Bram en ik elkaar kwijt. Bij het uitrijden van Leon dacht ik namelijk dat Bram achter mij zat, terwijl Bram dacht dat ik voor hem zat. Doordat het wel erg lang duurde voordat mij inhaalde besloot ik om een hulplijn in te schakelen maar Bram was telefonisch niet bereikbaar. Met behulp van zoon Tom in Nederland werd Bram wel bereikt, gaf Bram de geruststellende woorden dat ik mij geen zorgen moest maken en dat hij 12 kilometer verderop, in Mozondiga, op een terrasje zat. Net toen ik de weg richting Bram wou inzetten kwam Huub voorbij fietsen en zijn we samen naar Bram gereden. Met het gezelschap weer compleet hebben we gezamenlijk nog een drankje gedaan en kregen we er wat tapas van de zaak bij.

Huub stopte een plaatsje verderop en wij reden door naar Hospital de Orbigo, een stadje en niet een ziekenhuis. Een ziekenhuis zouden wij ook niet nodig hebben want wij voelen ons nog steeds zo fit als een hoentje. Wat niet helemaal meer in orde was, was de band van één van de fietsers uit Baarn, hij had vandaag al 5 lekke banden te verduren gekregen en wachtte nu op zijn vader die hem met de auto weer op kwam halen. Bram bood nog aan om zijn handjes te laten wapperen maar hij liet liever zijn vader het werk doen (waar heb ik dit vaker gehoord?)

Om bij de camping te komen moesten we over de toeristische attractie van Orbgio rijden. Een brug die uit de Romeinse tijd af stamt, 18 bogen telt en een veelvoud in lengte is in vergelijking met de Grote brug van Langeraar. Behalve 18 bogen heeft deze brug ook 18 levens gehad en moest men hem al veelvuldig herstellen in verband met oorlogen en overstromingen. De brug heeft wel een stapje voor op het fietspad want zeker de laatste 10 kilometer waren vandaag van kwalitatief, uitermate, teleurstellend kwaliteit maar gelukkig hebben wij en onze fiets dit ook heelhuids bereikt.

Morgen zullen wij naar 1500m hoogte gaan en het dak van de camino aanraken. Boven op de Cruz de Ferro staat tevens een kruis waar men traditiegetrouw de last van zich af kan gooien. Maar eerst zullen wij deze last morgen mee omhoog moeten dragen.

Hasta Manana, hasta luego!